PEOPLE ALWAYS LEAVE

Remember tonight, for it is the beggining of always. A promise, like a reward for persisting through life so long alone. A belief in each other and the possibility of love. A decision to ignore simply rise above the pain in the past. A covenant, which at once binds two souls and yet severs prior ties. The celebration of the chance taken and the challenge that lies ahead. For two will always be stronger than one. Like a team braced against the tempests of the world. And love will always be guiding force in our lives. For tonight is mere formality. Only an announcement to the world of feelings long held, promises made long ago an the sacred space in our hearts...

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Ζω μονάχα [Εν λευκώ]

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....


Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

http://www.youtube.com/watch?v=hvJ-Teuwnes


Ζούσα μονάχα στο μαύρο...Στη μαυρίλα..στην μοναξιά...στην κατάθλιψη....Μέχρι που άκουσα το κομμάτι και άλλαξα γνώμη..!!
ΖΩ ΜΟΝΑΧΑ ΕΝ ΛΕΥΚΩ...!!!

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Just Where You Belong


Sooner than it seems life turns around
we are powerless and can do nothing about it
How about love and trust?
Death doesn't seem to understand
Was I so unable to see
that you couldn't be forever there for me?

CHORUS
Lost in pain and memories again
Can't stop thinking the unfair end
You were my world, you gave life to me
And now I must pretend to be strong and believe
Do you really think it is so easy to move on?
You'll be in my heart, right where you belong.

Thoughts always come up to my mind
How am I now supposed to find
my way through life and harsh world?
There's nothing or no one to count on
Was I so unable to see
that couldn't be forever there for me?

CHORUS
Lost in pain and memories again
Can't stop thinking the unfair end
You were my world, you gave life to me
And now I must pretend to be strong and believe
Do you really think it is so easy to move on?
You'll be in my heart, right where you belong.



'Ολοι σε κάποιο σημείο της ζωής μας έχουμε κάνει σκέψεις για τον θάνατο. Άλλοι τον φοβούνται, άλλοι προσπαθούν να τον αποτρέψουν, άλλοι μπορεί να εικάζουν ότι θα τον άντεχαν. Όταν όμως ο θάνατος έρχεται με τον κοφτό και απόλυτο τρόπο του να σου επιβάλει την απουσία, τότε σκέφτεσαι πόσο σπάνια λες το "σ' αγαπώ" σε αγαπημένα πρόσωπα. Αλλά τότε έχεις χάσει αναμφίβολα κάθε ευκαιρία...

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ - Κική Δημουλά


Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)

Υ.Γ. Ο 'ερωτας, ο φόβος, η μνήμη, η νύχτα. Τέσσερις τόσο απλές λέξεις που όλοι ξέρουμε. Κι όμως, την νύχτα όλες παίρνουν άλλη διάσταση. Μια διάσταση διαφορετική για τον καθένα.